Ἁγία Ἀλεξάνδρα ἡ βασίλισσα καὶ οἱ θεράποντες αὐτῆς Ἀπολλώ, Ἰσαάκιος καὶ Κοδράτος οἱ Μάρτυρες (21 Απριλίου)

Ἁγία Ἀλεξάνδρα ἦταν σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ἐντελῶς διαφορετική ἀπό ἐκεῖνον, πού ἦταν τραχύς στά αἰσθήματα καί φίλος τῆς βίας καί τοῦ αἵματος, διακρινόταν γιά τήν ἤρεμη ψυχική της διάθεση, τήν εὐσπλαχνία καί τήν φιλάνθρωπη ζωή της. Καί ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου αὔξανε μέσα της τόν φωτισμό. Καί τό θεῖο ἔλεος τήν καταξίωσε κατά τήν διάρκεια τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου νά αἰσθανθεῖ μέσα της τήν πνοή καί τήν ὁρμή τῆς πίστεως στόν Χριστό. Τότε, ἀφοῦ στράφηκε πρός τόν αὐτοκράτορα, τόν παρακάλεσε νά διατάξει τήν παύση τῶν μαρτυρικῶν βασανιστηρίων. Ἐκεῖνος ὑπέθεσε ὅτι ἡ αὐτοκράτειρα, ἀσυνήθιστη σέ τέτοιου εἴδους θεάματα, κατελήφθη ἀπό οἶκτο ἀσυνείδητο καί ἀπερίσκεπτο. Τῆς εἶπε λοιπόν νά ἀποσυρθεῖ. Ἀλλά ἔλαβε μεγαλόφωνη τήν ἀπάντηση ὅτι μία τέτοιου εἴδους σκηνή εἶναι ἀπάνθρωπη καί ἀνάξια τοῦ στέμματος.
Καί ὅταν ὁ αὐτοκράτορας ἔβρισε τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἐκείνη μέ ἀνδρεία φωνή διακήρυξε ὅτι καταγγέλλει ἐνώπιον τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τούς διῶκτες τῶν Χριστιανῶν καί ὁμολογεῖ καί αὐτή τήν πίστη της στόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὁ αὐτοκράτορας θέλησε νά ἑρμηνεύσει τήν δήλωσή της ὡς διανοητική διατάραξη. Ἀλλά ἐκείνη διαμαρτυρήθηκε καί ἐπανέλαβε τήν ὁμολογία της. Ὁ Διοκλητιανός τότε ἐξεμάνη. Ἐνῷ αὐτός ζητοῦσε νά ἐξοντώσει τούς Χριστιανούς, ἡ κατάκτησή τους εἰσῆλθε καί στά ἀνάκτορα καί ἡ ἴδια ἡ βασίλισσα προέβαλε φανερά τήν ἴδια πίστη καί ἦταν συνήγορός τους. Διέταξε λοιπόν τήν ἀπαγωγή καί τή φυλάκισή της.
Στήν φυλακή ἡ Ἁγία πέρασε τή νύχτα μέ προσευχή γιά τόν ἑαυτό της καί παρακαλώντας τόν Κύριο γιά τήν Ἐκκλησία Του, ἡ ὁποία τόσο σφοδρά κλυδωνιζόταν. Γιά τήν ζωή της δέν ἐνδιαφερόταν καθόλου. Ἐπιθυμοῦσε μάλιστα νά ἐλάμβανε μαρτυρικό θάνατο, ἀλλά ἀναχαιτιζόταν ἀπό ἕνα δισταγμό. Γνώριζε ὅτι γιά τόν σύζυγό της δέν ὑπῆρχε ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πού ἦταν δίκαιος κριτής, δέν ἤθελε ὅμως νά ἐπιβαρυνθεῖ ἡ ἐνοχή του γιά τό ἔγκλημα μέ τόν δικό της φόνο καί δεήθηκε πρός τόν Ὕψιστο νά παραλάβει τήν ψυχή της ἀπό τήν φυλακή ἐκείνη καί νά φανεῖ εὐσπλαχνικός πρός αὐτή, γιά τό ὅτι ἐπί τόσο καιρό ἐκείνη παρακολουθοῦσε ἀπαθής τούς διωγμούς τῶν Χριστιανῶν κοντά στό πλευρό τοῦ διώκτη αὐτῶν.
Ἡ δέησή της εἰσακούσθηκε. Δύο ἡμέρες πρίν τήν θανάτωση τοῦ Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, τό ἔτος 303 μ.Χ., παρέδιδε τήν τελευταία της πνοή στή φυλακή. Τό παράδειγμα τῆς βασίλισσας ἀκολούθησαν καί οἱ τρεῖς ἀπό τούς ἀκόλουθούς της, ὁ Ἀπολλώ, ὁ Ἰσαάκιος καί ὁ Κοδράτος. Τίμιοι καί ἐνάρετοι ὑπηρέτες, ἀφοσιωμένοι ἀπό καρδιά στήν αὐτοκράτειρά τους, τῆς ὁποίας γνώριζαν τήν ἀγαθότητα, σκέφθηκαν ὅτι ἡ ἀπόφασή της καί ἡ πίστη της στόν Χριστό ἔπρεπε νά τούς κάνει νά ἐξετάσουν καί αὐτοί χωρίς προκατάληψη τήν πίστη στόν ἀληθινό Θεό καί νά κανονίσουν ἀναλόγως τή διαγωγή τους στό μέλλον. Πῆγαν λοιπόν σέ ἕναν Χριστιανό ἱερέα, τόν ἄκουσαν καί ἀποχώρησαν ἀπό τό σπίτι του ἔνθερμοι πιστοί, φωτισμένοι ἀπό τή Χάρη τοῦ Παρακλήτου, μέ τήν ἀπόφαση νά ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τῆς βασίλισσάς τους καί σύντομα ήλθε η ἡμέρα να ὁμολογήσουν καί αὐτοί τήν πίστη τους.
Ὁ Διοκλητιανός διέταξε τήν θανάτωσή τους καί, τόν μέν Κοδράτο τόν ἀποκεφάλισαν, τούς δέ Ἀπολλώ καί Ἰσαάκιο τούς ὑπέβαλαν στόν θάνατο διά τῆς πείνας καί τῆς δίψας. Τό βασανιστήριο αὐτό ὑπῆρξε ὀδυνηρότατο. Ἀλλά τό ἀντιμετώπισαν μέ ἀνδρεία, παρηγορούμενοι ἀπό τήν ἐλπίδα ὅτι ἐπρόκειτο νά συναντηθοῦν στά σκηνώματα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς μακαριότητας μαζί μέ τήν Ἁγία βασίλισσα. Ἡ ἐλπίδα τους ἱκανοποιήθηκε. Ἡ Ἐκκλησία τιμώντας τήν μνήμη τους, τούς συνεορτάζει μαζί της τήν ἴδια ἡμέρα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῷ Χριστῷ προσελθοῦσα Ἀλεξάνδρα πανεύφημε, διά τῶν μεγίστων θαυμάτων Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, κατέλιπες τιμάς βασιλικάς, καί ὤφθης τῶν Μαρτύρων κοινωνός· μεθ’ ὧν πρέσβευε ἀπαύστως ὑπέρ ἡμῶν, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σύν Ἁγίοις Ἀθληταῖς, λαμπρῶς σε ἀριθμήσαντι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Μαρτύρων Χριστοῦ, ἐδείχθης ἰσοστάσιος, δεχθεῖσα λαμπρῶς, τό φῶς τῆς θείας πίστεως, ὦ Ἀλεξάνδρα πάνσεμνε· διά τοῦτο πιστῶς ἐκβοῶμέν σοι· τόν βασιλέα τῆς δόξης Χριστόν, δυσώπει ὑπέρ τῶν εὐφημούντων σε.

Μεγαλυνάριον.
Αἴγλῃ λαμπρυνθεῖσα τῇ θεϊκῇ, σεμνή Ἀλεξάνδρα, ὡμολογήσας τόν Χριστόν, καί αὐτοῦ τῆς δόξης, συμμέτοχος ἐγένου, ὑπέρ αὐτοῦ θανοῦσα, γνώμης στερρότητι.

Ἅγιοι Ἰανουάριος, Πρόκλος, Σῶσσος, Φαῦστος, Δησιδέριος, Ἀκούτιος καὶ Εὐτύχιος οἱ Μάρτυρες (21 Απριλίου)

ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἰανουάριος, Ἐπίσκοπος Βενεβέντου, Πρόκουλος ἢ Πρόκλος, Σῶσσος, Φαῦστος, Ἀκουτίων ἢ Ἀκουστίων καὶ Εὐτύχιος, ἔζησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.), ὅταν ἡγεμόνας στὴν Καμπανία τῆς Ἰταλίας ἦταν ὁ Τιμόθεος.
Οἱ Ἅγιοι συνελήφθησαν ἐπειδὴ ἦσαν Χριστιανοὶ καὶ ὑποβλήθηκαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἔμειναν ὅμως σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι στὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἀφοῦ πρῶτα τοὺς ἔριξαν σὲ καμίνι μὲ φωτιά, τοὺς ἀποκεφάλισαν.
Στὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου Ἰανουαρίου ἀναφέρεται ὅτι μία γυναίκα, ποὺ ὀνομαζόταν Μαξιμίνα καὶ ἦταν χήρα, εἶχε τὴν ἀτυχία νὰ χάσει τὸ μονάκριβο παιδί της. Κάποια στιγμή, ἐνῷ θρηνοῦσε, συνῆλθε γιὰ λίγο καὶ κοιτάζοντας ψηλά, εἶδε πάνω ἀπὸ τὴν πύλη τοῦ ναοῦ ἕνα ὕφασμα κρεμασμένο, στὸ ὁποῖο ἦταν ζωγραφισμένη ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἰανουαρίου.
Τότε ἡ γυναίκα ἔφερε στὸ νοῦ της ἐκεῖνο ποὺ κάποτε ἔκανε ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος, ὅταν ἀνέστησε τὸν υἱὸ τῆς Σωμανίτιδος. Ἀφοῦ κινήθηκε λοιπὸν ἡ Μαξιμίνα ἀπὸ θεῖο φωτισμό, ἔκανε καὶ αὐτὴ τὸ ἴδιο. Σχημάτισε δηλαδὴ κατάλληλα τὸν υἱό της καὶ ἀκολούθως σχημάτισε τὸ ὁμοίωμα τοῦ Ἁγίου Ἰανουαρίου. Στὴ συνέχεια δέ, στὰ μάτια τοῦ παιδιοῦ της προσάρμοσε τὰ μάτια τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ μὲ τὰ αὐτιά, τὸ στόμα καὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα μέλη. Κάνοντας τὸ ἔργο αὐτὸ ἡ γυναίκα προσευχόταν θερμὰ πρὸς τὸν Ἅγιο Ἰανουάριο λέγοντας: «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, ἐλέησε με καὶ ἀνάστησε τὸν υἱό μου, γιατί εἶναι τὸ μόνο μου παιδί, δὲν ἔχω ἄλλο». Καὶ πραγματικά, ὁ Ἅγιος ἄκουσε τὴν παράκληση τῆς Μαξιμίνας καὶ ἀνέστησε τὸν υἱὸ αὐτῆς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἱεράρχης καὶ σοφὸς θεηγόρος, τύπος ἐγένου πρὸς ἀθλήσεως πόνους, Πάτερ Ἰανουάριε τοῖς περὶ σεαυτόν. Σῶσος γὰρ καὶ Πρόκουλος, Δισιδέριος Φαῦστος, καὶ σὺν Ἀκουτίωνι, ὁ Εὐτύχιος ἅμα, σὺν σοὶ ἀθλοῦσι μάκαρ εὐσεβῶς· μεθ' ὧν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν τῷ κόσμῳ λάμψαντες ὥσπερ λυχνία, μυστικῶς ἑπτάφωτος, καταφωτίζετε ἡμᾶς, Ἰανουάριε ἔνδοξε, σὺν τοῖς συνάθλοις, μεθ’ ὧν εὐφημοῦμέν σε.

Μεγαλυνάριον.
Ἰανουαρίου τοῦ θαυμαστοῦ, τοὺς λαμπροὺς ἀγῶνας, τὶς οὐ μέλψει τῶν εὐσεβῶν; Δεῦτε οὖν σὺν τούτῳ, καὶ τῶν συναθλησάντων, τὰς θείας ἀριστείας, ἐγκωμιάσωμεν.

Ἅγιος Μαξιμιανὸς Ἐπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (21 Απριλίου)

Ἅγιος Μαξιμιανός ἢ Μάξιμος γεννήθηκε στή Ρώμη καί ἦταν ἄνδρας πολυμαθής καί εὐφυής. Ἐκεῖ ἔλαμψε μέ τίς πλούσιες ἀρετές του, τήν αὐστηρότητα τοῦ βίου του καί τό ἀπαράμιλλο ἦθος του. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ὑπό τοῦ Πατριάρχου Σισινίου (426 – 431 μ.Χ.). Ὃταν ἀργότερα κοιμήθηκε ὁ Σισίνιος, τόν διαδέχθηκε στόν Πατριαρχικό θρόνο ὁ αἱρετικός Νεστόριος (428 – 431 μ.Χ.), ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τοῦ ὁποίου ἀντέδρασε σθεναρά ὁ Ἅγιος Μαξιμιανός. Μετά τήν καθαίρεση καί τήν ἐξορία τοῦ Νεστορίου στό θρόνο ἀνῆλθε, στίς 25 Ὀκτωβρίου 431 μ.Χ., ὁ Ἅγιος Μαξιμιανός, ἔχοντας τήν θερμή ὑποστήριξη τόσο τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ ὅσο καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Βασιλεύουσας.
Ὁ Ἅγιος Μαξιμιανός, ἀφοῦ ἐργάσθηκε γιά τήν εἰρήνη τῆς Ἐκκλησίας καί ἀνέπτυξε πλούσιο φιλανθρωπικό ἔργο, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 434 μ.Χ. Ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στό ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Ἀναστάσιος ὁ Ὁμολογητής ὁ Σιναΐτης (21 Απριλίου)

Ὅσιος Ἀναστάσιος ἔζησε τόν 7ο αἰώνα μ.Χ. καί καταγόταν ἀπό εὐγενή οἰκογένεια. Γρήγορα ὅμως ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί τά βιοτικά πράγματα καί ἐκάρη μοναχός. Ἀργότερα ἐπισκέφθηκε τήν Συρία, τήν Αἴγυπτο καί τά Ἱεροσόλυμα, γιά νά προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους καί κατέληξε στή μονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης στό ὄρος Σινᾶ, τῆς ὁποίας διετέλεσε ἡγούμενος. Ὁ Ὅσιος διακρίθηκε γιά τούς ἀγῶνες του κατά τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν, γι’ αὐτό καί ὀνομάσθηκε Ὁμολογητής. Ἐτιμᾶτο ἰδιαίτερα ἀπό τούς σύγχρονούς του, οἱ ὁποῖοι τόν ἀποκαλοῦσαν καί «νέον Μωυσέα». Κοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας περί τῆς ἀρχές τοῦ 8ου αἰῶνος μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος Ἀναστάσιος ἦταν ἀπό τούς πολυγραφότερους συγγραφεῖς τῆς ἐποχῆς του. Τά ἔργα του εἶναι τά ἀκόλουθα: α) «Ὁδηγός». Τό ἔργο αὐτό ἀποτελεῖται ἀπό 24 κεφάλαια καί ὀνομάσθηκε ἔτσι διότι ἦταν προορισμένο νά χρησιμεύσει ὡς ὁδηγός πρός ὑποστήριξη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, β) «Ἐρωτήσεις καί ἀποκρίσεις περί διαφόρων κεφαλαίων καί διαφόρων προσώπων». Στό ἔργο αὐτό ὁ Ὅσιος Ἀναστάσιος, ἀκολουθώντας τή μέθοδο τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τῶν ἐρωτήσεων καί τῶν ἀποκρίσεων, ἐπιλύει διάφορα ζητήματα δογματικά, πρακτικά καί ἐκκλησιαστικά, γ) «Λόγος περί τῆς ἁγίας συνάξεως καί περί τοῦ μή κρίνειν καί μνησικακεῖν», ὅπου ἀναφέρεται στή Θεία Εὐχαριστεία, δ) «Θεωρίαι ἀναγωγικαί εἰς τήν ἑξαήμερον». Τό ὅλο ἔργο ἀποτελεῖται συνολικά ἀπό δώδεκα βιβλία, ε) «Ἐκ τοῦ κατ’ εἰκόνα». Δύο λόγοι περί τῆς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, στ) «Χρήσεις ἄχρηστοι μιαρῶν δυσσεβῶν Ἀρειανῶν ἀθετοῦσαι τήν ὁμοούσιον θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί κτίσμα τόν Κτίστην τῶν ἁπάντων λέγουσα». Τό βιβλίο αὐτό περιέχει ἀποσπάσματα ἀπό συλλογή χωρίων Πατέρων ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν. Ἐκτός ἀπό τά προαναφερθέντα ἔργα ἔχουν γραφεῖ καί ἄλλα ἀπό τόν Ὅσιο Ἀναστάσιο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Ζακχαῖος ὁ Ἀπόστολος (20 Απριλίου)

Ἅγιος Ζακχαῖος ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἦταν ἀρχιτελώνης, δηλαδή ἀρχιεισπράκτορας τῶν ρωμαϊκῶν φόρων, στήν Ἱεριχώ. Μικρός στό ἀνάστημα καθώς ἦταν, γιά νά μπορέσει νά δεῖ τόν Χριστό ὅταν Ἐκεῖνος διερχόταν ἀπό τήν Ἱεριχώ, ἀνέβηκε σέ μία συκομορέα. Ὁ Κύριος τόν εἶδε καί τόν κάλεσε νά κατέλθει, διότι εἶχε πρόθεση νά καταλύσει τόν οἶκο του. Παρά τούς ψυθιρισμούς τοῦ πλήθους ὁ Ἰησοῦς δέχθηκε τή φιλοξενία τοῦ Ζακχαίου, πού τήν ἴδια στιγμή δήλωσε ὅτι θά χάριζε στούς πτωχούς τό ἥμισυ τῶν ὑπαρχόντων του καί σέ ὅποιον εἶχε ἀδικηθεῖ ἀπό αὐτόν θά ἀπέδιδε τό τετραπλάσιο, ὑπερβάλλοντας ἔτσι σέ γενναιοδωρία ὅ,τι ἐπέτασσε ὁ Μωσαϊκός Νόμος. Ἡ σχετική περικοπή τοῦ Ζακχαίου ἀναφέρεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ.
Σύμφωνα μέ τίς Κλημέντειες Ὁμιλίες, ὁ Ἅγιος Ζακχαῖος ἀκολούθησε τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ἀπό τόν ὁποῖο χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος στήν Καισάρεια. Κάποιοι, ἀναφερόμενοι ἀπό τόν Ἅγιο Κλήμη τόν Ἀλεξανδρέα, ταύτισαν τόν Ζακχαῖο μέ τόν τελώνη Ἀπόστολο Ματθαῖο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Μετεωρίτης (20 Απριλίου)

Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Μετεωρίτης, κατά κόσμον Ἀνδρόνικος, γεννήθηκε περί τό ἔτος 1302 στήν πόλη τῶν Νέων Πατρῶν ἢ τῆς Νέας Πάτρας, τή σημερινή Ὑπάτη, κοντά στό ὄρος Μολύβιον, ἀπό γονεῖς πού ἀνῆκαν στήν ἀριστοκρατική τάξη: «…γονέων ἐπιφανῶν υἱός καί τῆς πατρίδος αὐτοῦ πολλῶν ὑπερεχόντων».
Ἡ μητέρα του πέθανε κατά τήν ὥρα τοῦ τοκετοῦ καί μετά ἀπό λίγο χρονικό διάστημα ἀναπαύθηκε καί ὁ πατέρας του. Ἔτσι, ὁ μικρός Ἀνδρόνικος ἔχασε καί τούς δύο γονεῖς του σέ πολύ μικρή ἡλικία. Τότε βρῆκε συμπαράσταση, στοργή καί ἀγάπη ἀπό τόν ἀδελφό τοῦ πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τήν κηδεμονία του, φροντίζοντας γιά ὅλα του τά ἀναγκαῖα καί γιά τήν μάθηση τῶν ἱερῶν γραμμάτων.
Ὅταν τό ἔτος 1319 ἡ Νέα Πάτρα καταλήφθηκε ἀπό τούς Φράγκους, ὁ Ἀνδρόνικος αἰχμαλωτίσθηκε καί μάλιστα, χαριτωμένος καθώς ἦταν στή μορφή, κινδύνευσε νά σταλεῖ στό σπίτι τοῦ κατακτητή Ἀλφόνσου Φαδρίγου σάν ζωντανό λάφυρο. Ὁ Ἀνδρόνικος ὅμως κατάλαβε τίς προθέσεις του καί σώθηκε μέ τήν φυγή. Ἀφοῦ συναντήθηκε μέ τόν ἐξόριστο κηδεμόνα του, ἀπέπλευσαν μαζί καί κατέληξαν στή Θεσσαλονίκη. Μετά ἀπό λίγο καιρό πέθανε ὁ θεῖος του, ἄρρωστος ἀπό βαριά ἀρθρίτιδα, στή μονή τοῦ Ἀκαπνίου στή Θεσσαλονίκη. Ἔτσι ὁ νεαρός Ἀνδρόνικος, τό ἔτος 1319 (σέ ἡλικία 16 – 17 ἐτῶν), ἔμεινε γιά τρίτη φορά ὀρφανός χωρίς κανέναν προστάτη καί, προκειμένου νά ἐξοικονομήσει τά ἀναγκαῖα γιά τή διαβίωσή του, προσελήφθη στήν ὑπηρεσία ἑνός γραμματέως βασιλικῶν ὁρισμῶν στή Θεσσαλονίκη.

Περισσότερα...

Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Τριχινᾶς (20 Απριλίου)

Ὅσιος Θεόδωρος καταγόταν ἀπό τό Βυζάντιο καί γεννήθηκε ἀπό πλούσιους καί εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀπό νεαρή ἡλικία ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο γενόμενος μοναχός στή μονή πού γι’ αὐτόν ἐκαλεῖτο μονή τοῦ Τριχινᾶ. Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὑπέβαλε τόν ἑαυτό του σέ κάθε κακουχία καί σκληραγωγία. Τό σῶμά του τό κάλυπτε μέ λεπτό τρίχινο ἱμάτιο, γι’ αὐτό καί ἐπονομάσθηκε Τριχινᾶς. Μέ τούς σκληρούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες ὁ Ὅσιος ἀπεκάλυπτε καί ἐξουδετέρωνε τίς ἀπάτες τῶν δαιμόνων.
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἔλαβε τή Χάρη ἀπό τόν Θεό, ὁ τάφος του νά ἀναβλύζει μύρο πού εὐωδίαζε. Ἔτσι, ὅσοι προσέτρεχαν ἐκεῖ μέ πίστη καί εὐλάβεια, λάμβαναν τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δῶρον ἔνθεον, τῆς ἐγκρατείας, σκεῦος ἔμψυχον, τῆς ἀπαθείας, ἀνεδείχθης θεοφόρε Θεόδωρε· τόν γάρ Θεόν θεραπεύσας τοῖς ἔργοις σου, τῶν παρ’ αὐτοῦ δωρημάτων ἠξίωσαι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Φωτός καταστολήν, ἱερῶς ἐξυφαίνων, τριχίνῳ σεαυτόν, περιέστελλες ῥάκει, Θεόδωρε πανόσιε, Παρακλήτου κειμήλιον· ὅθεν χάριτος, ὑπερφυοῦς ἠξιώθης, μύρον εὔοσμον, ἀπό τοῦ τάφου βλυστάνων, ψυχῶν καθαρτήριον.

Μεγαλυνάριον.
Ράκεσι τριχίνοις σκέπων σαυτόν, τό κῴδιον Πάτερ, τῆς νεκρώσεως καί φθορᾶς, ἐναπεξεδύθης, καί τῆς ἀθανασίας, τήν χλαῖναν ἐστολίσω, μάκαρ Θεόδωρε.