 |
Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἡ Μεγαλομάρτυς καί ἡ σύν αὐτή μαρτυρήσασα Ἁγία Ἰουλιανὴ ἡ Μάρτυς (4 Δεκεμβρίου)
ποτελεῖ κόσμημα τῶν μαρτύρων τοῦ 3ου αἰώνα μ.Χ. Ὁ πατέρας της ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ πλούσιους εἰδωλολάτρες τῆς Ἠλιουπόλεως καὶ ὀνομαζόταν Διόσκορος.
Μοναχοκόρη ἡ Βαρβάρα, διακρινόταν γιὰ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ σώματός της, τὴν εὐφυΐα καὶ σωφροσύνη της. Στὴν χριστιανικὴ πίστη κατήχησε καὶ εἵλκυσε τὴν Βαρβάρα μία εὐσεβῆς χριστιανὴ γυναίκα. Τὴν ζωή της μέσα στὸ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον ἡ Βαρβάρα περνοῦσε «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι». Δηλαδὴ μὲ κάθε εὐσέβεια καὶ σεμνότητα.
Ὅμως τὸ γεγονὸς αὐτό, δὲν ἔμεινε γιὰ πολὺ καιρὸ μυστικό. Ὁ Διόσκορος ἔμαθε ὅτι ἡ κόρη του εἶναι χριστιανὴ καὶ ἐκνευρισμένος διέταξε τὸν αὐστηρὸ περιορισμό της. Ἀλλὰ ἡ Βαρβάρα κατόρθωσε καὶ δραπέτευσε. Ὁ πατέρας της τότε ἐξαπέλυσε ἄγριο κυνηγητὸ μέσα στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπου κρυβόταν ἡ κόρη του. Τελικά, κατόρθωσε καὶ τὴν συνέλαβε.
Ἀλλὰ ὁ ἄσπλαχνος καὶ πωρωμένος εἰδωλολάτρης πατέρας, παρέδωσε τὴν κόρη του στὸν ἡγεμόνα Μαρκιανό. Αὐτός, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ δὲν κατόρθωσε μὲ δελεαστικοὺς τρόπους νὰ μεταβάλει τὴν πίστη της, διέταξε καὶ τὴν μαστίγωσαν ἀνελέητα. Κατόπιν τὴν φυλάκισε, ἀλλὰ μέσα ἐκεῖ ὁ Θεὸς θεράπευσε τὶς πληγὲς τῆς Βαρβάρας καὶ ἐνίσχυσε τὸ θάρρος της.
Τότε ὁ ἡγεμόνας θέλησε νὰ τὴ διαπομπεύσει δημόσια γυμνή. Ἀλλὰ ἐνῶ ἔβγαζαν τὰ ροῦχα της, ἄλλα ὡραιότερα ἐμφανίζονταν στὸ σῶμα της. Ὁ ἡγεμόνας βλέποντας τὸ θαῦμα, διέταξε νὰ ἀποκεφαλισθεῖ. Χωρὶς καθυστέρηση, ὁ ἴδιος ὁ κακοῦργος πατέρας της, ἀνέλαβε καὶ τὴν ἀποκεφάλισε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ο βίος της Αγίας Βαρβάρας
Η Αγία Βαρβάρα έζησε το τέλος του 3ου αι. και αρχές του 4ου στην Ηλιούπολη, πόλη της Κοίλης Συρίας. Ο πατέρας της ονομαζόταν Διόσκουρος και ήταν φανατικός ειδωλολάτρης. Ήταν πολύ πλούσιος και διοικητής της Ηλιούπολης με μεγάλη πολιτική εξουσία και δύναμη.
Οι ιστορικές πληροφορίες δεν αναφέρουν καθόλου το όνομα της μητέρας της, ούτε ποια στάση τήρησε σε όλη την περιπέτεια και στο φρικτό μαρτύριο της κόρης της. Υποθέτουμε πώς είχε πεθάνει. Η Βαρβάρα ήταν το μονάκριβο παιδί τους. Ήταν αφάνταστα ωραία στο σώμα, αλλά και στην ψυχή, και είχε πολλή χάρη, ευφυία, σεμνότητα και σωφροσύνη.
Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου παρουσιάστηκαν πολλοί υποψήφιοι γαμπροί, και από τους εξέχοντες άρχοντες και από τους μεγιστάνες και από τους λοιπούς επιφανείς άνδρες της Ηλιούπολης. Όλα όμως τα προξενιά η Βαρβάρα τα έδιωχνε, πράγμα που ο πατέρας της δεν το έβλεπε με καλό μάτι. Ήταν γι' αυτόν αδικαιολόγητη η εμμονή της κόρης του να μη θέλει διακεκριμένους γαμπρούς, που την ζητούσαν σε γάμο. Υπέθεσε όμως πώς ήταν μια νεανική ιδιοτροπία και είχε την ελπίδα ότι αργότερα θα υποχωρούσε και θα δεχόταν να παντρευτεί.
αρτύρησε μαζί μέ τήν Ἁγία Βαρβάρα.Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς (4 Δεκεμβρίου)
ιαπρεπέστατος θεολόγος καί ποιητής τοῦ 8ου αἰώνα καί μέγας πατήρ τῆς Ἐκκλησίας.
Γεννήθηκε στήν Δαμασκό στά τέλη τοῦ 7ου αἰώνα καί ἔτυχε ἐπιμελημένης ἀγωγῆς ἀπό τόν πατέρα του Σέργιο, πού ἦταν ὑπουργός οἰκονομικῶν τοῦ ἄραβα χαλίφη Ἀβδούλ Μελίκ τοῦ Α’. Δάσκαλός του ἦταν κάποιος πολυμαθής καί εὐσεβέστατος μοναχός, πού ὀνομαζόταν Κοσμᾶς καί ἦταν ἀπό τή Σικελία. Ὁ Σικελός μοναχός πράγματι, ἐκπαίδευσε τόν Ἰωάννη καί τόν θετό του ἀδελφό Κοσμᾶ τόν Μελῳδό, ἄριστα σ’ ὅλους τούς κλάδους τῆς γνώσης.
Ὅταν πέθανε ὁ Σέργιος, ὁ γιός του Ἰωάννης, διορίστηκε χωρίς νά τό θέλει, πρωτοσύμβουλος τοῦ χαλίφη Βελιδᾶ (705 – 715). Ἀργότερα, ὅταν ὁ χαλίφης Ὀμάρ ὁ Β’ ἐξήγειρε διωγμό κατά τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἰωάννης μαζί μέ τόν θετό του ἀδελφό Κοσμᾶ (τόν ἔπειτα ἐπίσκοπο Μαϊουμᾶ), ἔφυγαν ἀπό τήν Δαμασκό καί πῆγαν στήν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ ὁ Ἰωάννης ἔγινε μοναχός στήν περίφημη Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου ἔμεινε σ’ ὅλη του τήν ζωή, μελετώντας καί συγγράφοντας.
Στό διωγμό κατά τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἐπί Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (726), πῆρε ἐνεργό μέρος. Καί ἐξαπέλυσε κατά τοῦ ἀσεβοῦς αὐτοκράτορα, τούς τρεῖς γνωστούς λόγους ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων, πράγμα πού θορύβησε τόν Λέοντα.
Ὁ Ἰωάννης κατανάλωσε ὅλη του τήν ζωή γιά τή δόξα τῆς Ἐκκλησίας καί ἄφησε σέ μᾶς θησαυρούς ἀνυπολόγιστης ἀξίας. Ἔζησε μέ ὁσιότητα πάνω ἀπό ἑκατό χρόνια καί κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 749. Τάφηκε στή Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα.
Ἅγιος Σεραφεὶμ ὁ Νέος Ἱερομάρτυρας (4 Δεκεμβρίου)
εννήθηκε στό χωριό Μπεζούλια τῆς ἐπαρχίας Ἀγράφων καί ἀνατράφηκε κατά Χριστόν ἀπό τούς θεοσεβεῖς γονεῖς του, Σωφρόνιο καί Μαρία.
Ἀγάπησε τήν μοναχική ζωή καί πῆγε στή Μονή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τήν ἐπονομαζόμενη Κορῶνα ἢ Κρύα Βρύση καί ἐπιδόθηκε στήν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς. Διακρίθηκε γιά τήν ἄσκησή του καί ἔγινε ἡγούμενος τῆς Μονῆς. Ἀργότερα χειροτονήθηκε Ἀρχιεπίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου.
Κατηγορήθηκε ὅτι πῆρε μέρος στήν ἐπανάσταση τοῦ Διονυσίου Φιλοσόφου, συνελήφθη ἀπό τούς Τούρκους, πού μάταια προσπάθησαν νά τόν ἐξισλαμίσουν. Ἐξαγριωμένοι οἱ Τοῦρκοι μπροστά στή σταθερότητα τῆς πίστης τοῦ Ἱερομάρτυρα, ὑπέβαλαν σ’ αὐτόν φρικτά βασανιστήρια, τά ὁποία μεγάλωναν, ἐφ’ ὅσον ὁ Σεραφείμ διαρκῶς ἀρνιόταν νά προδώσει τήν ἑλληνοχριστιανική πίστη του. Ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τήν μύτη καί ἐπανειλημμένα τόν παρουσίασαν στόν κριτή, ἀρνούμενος νά ἀλλαξοπιστήσει, τόν ἐκτέλεσαν στίς 4 Δεκεμβρίου 1601 μέ σουβλισμό καί κατ’ ἄλλους μέ ἀπαγχονισμό.
Ἡ τιμία κεφαλή του, ἐναποτέθηκε στή Μονή τῆς Κρύας Βρύσης, ὅπου εἶχε μονάσει ὁ Ἅγιος.
