Η Κοίμησις της Υπεραγίας Θεοτόκου

την Κοίμησή σου Παναγία μας
«Κλίμαξ προς Ουρανόν ο τάφος γίνεται»
Απ' όλες τις γιορτές της Παναγίας μας, θαρρώ πως είναι μεγαλύτερη «η ένδοξος» Κοίμηση της. Όλες, βέβαια, οι γιορτές της Παναγίας είναι μεγάλες.

Η μέρα αυτή, για κάθε πιστό, δεν είναι μέρα λύπης και πένθους, είναι μέρα χαράς, μέρα γιορτής. Και όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί τη γιορτάζουν. Γιορτάζουν όμως περισσότερο, όσοι έχουν το όνομα του αγίου που κοιμήθηκε, που πήγε, δηλαδή, κοντά στον Χριστό.

Χαρά μεγάλη στον ουρανό και στη γη. Γιορτάζουν οι άγγελοι ψηλά και οι άνθρωποι Χριστιανοί όλης της γης. Αυτή τη μεγάλη χαρά διαπιστώνει ο υμνωδός, όταν ψάλλει μαζί μας στην Κοίμηση. «Τη ενδόξω κοιμήσει σου ουρανοί επαγάλλονται, και αγγέλων γέγηθε τα στρατεύματα, πάσα η γη δε ευφραίνεται». Και σε άλλο τροπάριο συμπληρώνει: «και δια τούτο χαίρουσι μητέρες και θυγατέρες και νύμφαι Χριστού».

Ο θάνατος «εν Χριστώ» δεν είναι θλίψη και πόνος και λύπη και τιμωρία είναι δόξα θεϊκή, αληθινή, που στολίζει όχι μονάχα τον μεταστάντα, αλλά και όλους τους πανηγυριστές. «Αγάλλονται γηγενείς επί τη θεία σου δόξη κοσμούμενοι». Δόξα της Θεοτόκου η Κοίμηση της. Όλη η Εκκλησία γιορτάζει της Παναγίας την Κοίμηση.

Ο κόσμος ο απλός, ο λαός ο πιστός το καταλαβαίνει αυτό και το ζει. Κλαίει κανένας το Δεκαπενταύγουστο; Υπάρχει κανείς, πού πενθεί γιατί έχασε η γη και οι άνθρωποι την Παναγία αισθητά από κοντά τους;

Γιατί όλα αυτά; Γιατί ο πιστός αισθάνεται, ζει μια πραγματικότητα υπερφυσική και υπέρλογη. Την ώρα που βλέπει ότι «η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται», καταλαβαίνει βαθιά του ότι «κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται» της Παναγίας.

Ο τάφος δεν κατεβάζει στα βάθη της γης, γίνεται άϋλη σκάλα και νοερή, που ανεβάζει τη Θεοτόκο, που κοιμήθηκε, ψηλά στον ουρανό, στον Θεό και τη θέωση την ανεβάζει στο μονογενή της κοντά, τον Χριστό, που και σαν άνθρωπος, μετά την Ανάληψη, υπάρχει και ζει στον Ουρανό.

Σε τούτη την ουράνια ανάβαση ο πιστός συμμετέχει. Ανεβαίνει και κείνος τη σκάλα την άϋλη. Βρίσκεται με την πίστη, την επιθυμία και τη θέλησή του, σε ανάβαση πνευματική. Και γίνεται τότε η δική του χαρά μεγαλύτερη. Σαν πνευματικός αετός κολυμπά στους αιθέρες, θαυμάζει τις κορφές της αρετής. Σε «ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς» απολαμβάνει «χαράν ανεκλάλητον». Ποιά «χαρά» ετούτης της άχαρης γης και ζωής, θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με εκείνη τη χαρά την ουράνια;

Ο κόσμος γιορτάζει και σωματικά, κοσμικά. Με χαρές και χορούς και τραγούδια, φαγητά και ποτά. Όμως δεν είναι ποτέ δυνατόν ο άνθρωπος να γιορτάζει μονάχα σωματικά. Ο όλος άνθρωπος γιορτάζει. Σώμα και ψυχή, ύλη και πνεύμα, σάρκα και αθάναταη ύπαρξη. Με την πίστη ο Χριστιανός βλέπει το μνήμα με άλλη ματιά, βλέπει το θάνατο διαφορετικά. Βλέπει σαν άλλος Ιακώβ την ουράνια σκάλα, όχι στον ύπνο του, στο ξύπνιο του τη βλέπει τη σκάλα. Πατάει σταθερά στον τάφο τον ανοικτό, τον άδειο, τον ζωοποιό, αφού εκεί μέσα γεννάται η ζωή, η αληθινά μεγάλη ζωή του πνεύματος. Και τούτην τη σκάλα, που ενώνει τον Άδη με τον Ουρανό, πρώτος την ανέβηκε ο Χριστός, με την Ανάσταση και την Ανάληψη του. Την ανέβηκε μετά η Παναγία μητέρα του με την ένδοξη κοίμηση της. Την ανέβηκαν αργότερα όλοι οι άγιοι, οι μάρτυρες, οι ομολογητές και φίλοι του Χριστού μας.

Γιορτάζει ο μέσα μας άνθρωπος με τούτο το θέαμα της ουράνιας σκάλας. Θάνατος, όπως τον γεύτηκαν οι γενεές, δεν υπάρχει, μνήμα για να θυμόμαστε μονάχα τους νεκρούς ανύπαρκτο, ο τάφος με την ταφόπλακα, που σκεπάζει για πάντα την ύπαρξη, εξαφανίζεται. Μέσα στον τάφο μπήκε η Ζωή, δηλαδή ο Χριστός «η Ζωή εν τάφω». Έπειτα μπήκε στον τάφο η μητέρα της Ζωής - του Χριστού, Παναγία μας. Τον άδειασαν για πάντα τον τάφο. Εξαφάνισαν την έννοια θάνατος, τώρα μονάχα η Ζωή βασιλεύει, και η πρόσκαιρη, μα προπαντός η αιώνια. Είναι να μην πανηγυρίζεις με όλη σου την ύπαρξη;

Και κάτι ακόμα σημαντικό. Ούτε ο Χριστός μετά την Ανάληψη του εγκατέλειψε τη γη και τους ανθρώπους για πάντα «μεθ' υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας, του αιώνος», ούτε η Παναγία βρίσκεται μόνο ψηλά και μακριά μας. Γιατί κι εκείνη «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπε» είναι πάντα κοντά μας και πλάι μας και ακούει τον πόνο μας και βλέπει τον αγώνα και τις αγωνίες μας και βοηθά και πρεσβεύει για όλους μας. Μα ούτε και οι άγιοι μας εγκαταλείπουν. Βρίσκονται πάντα «μεταξύ ουρανού και γης», σαν «νέφος μαρτύρων» αληθινό. Ακόμα, ούτε καί μεις, όταν ο Θεός μας καλέσει κοντά του, θα αφήσομε για πάντα τη γη. Καί ενώ θα περιμένομε ψηλά τους ζωντανούς σωματικά αδελφούς μας, θα βλέπουμε, θα αγαπούμε, θα προσευχόμαστε για όλους που αγαπούμε.

Υπάρχει πιό μεγάλο, πιό αληθινό, πιό σωτήριο μήνυμα από την Κοίμηση; Αληθινά κάθε τάφος, που ανοίγεται στη γη, γίνεται σκάλα, που οδηγεί στον ουρανό τον κάθε πιστό Χριστιανό.