 |
Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ὁμολογητής (21 Μαρτίου)
Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ Ὁμολογητής ἀκολούθησε τόν ἀσκητικό βίο ἀπό πολύ μικρή ἡλικία. Ἔγινε μοναχός, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἤδη προετοιμάσει τόν ἑαυτό του μέ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή καί τήν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν καί μετέπειτα ἀξιώθηκε νά ἀνέλθει στό Ἐπισκοπικό ἀξίωμα. Στά χρόνια τῶν ἀσεβῶν εἰκονομάχων, ἐπειδή ἐξαναγκάστηκε ἀπό ἐκείνους νά ἀρνηθεῖ τήν προσκύνηση τῶν Ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων καί ἐπειδή δέν πρόδωσε τήν πατρώα εὐσέβεια, ὑπέμεινε πολλούς πειρασμούς, ἐξορίες καί ἄλλες κακουχίες, πού ἐπινόησαν ἐναντίον του οἱ ἀσεβεῖς. Στήν συνέχεια παράδωσε τήν μακάρια ψυχή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ, γιά τόν Ὁποῖο ἀγωνίσθηκε μέχρι τόν θάνατο μέ προθυμία καί ἱερό ζῆλο. Γι’ αὐτό καί ὀνομάζεται Ὁμολογητής.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀναφέρει κάποιον Ὁμολογητή Ἰάκωβο, ὁ ὁποῖος πέθανε τό ἔτος 818 μ.Χ., ἀλλά δέν ἀναφέρει ὅτι ἦταν Ἐπίσκοπος.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἐγκρατείᾳ ἐκλάμψας Πάτερ Ἰάκωβε, ὡς Ἱεράρχης τοῦ Λόγου καί ἀληθής λειτουργός, ὠρθοτόμησας πιστῶς λόγον τόν ἔνθεον· οὗπερ τήν χάριν βεβαιῶν, δι’ ἀγώνων εὐαγῶν, ἐδίδαξας προσκυνεῖσθαι, τήν τοῦ Σωτῆρος Εἰκόνα· ᾧ καί πρεσβεύεις ὑπέρ πάντων ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἱερωσύνης διαπρέπων τοῖς δωρήμασι
Ὁμολογίας τοῖς ἀγῶσιν ἐχθρόν ᾔσχυνας
Ὡς τρανώσας τήν προσκύνησιν τῶν Εἰκόνων.
Ἀλλ’ ὡς κλῆμα εὐφορώτατον ἀπόσταξον
Τῆς ἀφέσεως τό γλεῦκος τό σωτήριον
Τοῖς βοῶσί σοι, χαίροις Πάτερ Ἰάκωβε.
Μεγαλυνάριον.
Ἔμψυχον εἰκόνα καί λογικήν, σαυτόν ἀναδείξας, ἐναρέτου διαγωγῆς, πρόμαχος καί κῆρυξ, τιμῆς τῆς τῶν Εἰκόνων, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, ὤφθης Ἰάκωβε.
Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Νεομάρτυρας ὁ Μαυρουδής (21 Μαρτίου)
Ἅγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ καταγόταν ἀπό τή Γρανίτσα τῶν Ἀγράφων ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Δημήτριο καί τή Στατήρα, οἱ ὁποῖοι τοῦ μετέδωσαν ἀπό τήν παιδική του ἡλικία τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν σεβασμό πρός τίς ἐντολές του. Ὅταν ἐνηλικιώθηκε, νυμφεύθηκε καί μετανάστευσε στήν Θεσσαλονίκη, πόλη πού ἐπισκεπτόταν συχνά καί κατά τό παρελθόν καί ἄρχισε νά ἐξασκεῖ τό ἐπάγγελμα τοῦ ἀρτοπώλη. Ὁ Μιχαήλ διακρινόταν γιά τήν ἐλεήμονα φύση του καί ἦταν φιλακόλουθος. Εἶχε δέ ἐπιπλέον ἐκδηλώσει καί τήν ἐπιθυμία νά μονάσει, ὡστόσο πολλοί γνωστοί του τόν ἀπέτρεπαν, προβάλλοντάς του ὡς ἐπιχείρημα πώς δέν ἐπιτρεπόταν νά πράξει κάτι τέτοιο ἐάν δέν συνηγοροῦσε καί ἡ σύζυγός του.
Ὡστόσο, στίς 17 Μαρτίου, Δευτέρα μετά τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ὁ Μιχαήλ ἔλαβε ἀπό τόν πνευματικό του πατέρα τήν εὐλογία νά ὑλοποιήσει τήν ἀπόφασή του. Μετά τό τέλος τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ ἔφυγε βιαστικά ἀπό τήν Ἐκκλησία καί κατευθύνθηκε πρός τό ἀρτοπωλεῖο του, ὅπου λίγο ἀργότερα πῆγε καί ἕνας γνώριμός του νεαρός Μωαμεθανός γιά νά ἀγοράσει ψωμί. Ὁ Μιχαήλ, συζητώντας μαζί του, ἄρχισε νά καταφέρεται μέ δριμύτητα ἐναντίoν τῆς μωαμεθανικῆς θρησκείας, μέ ἀποτέλεσμα νά καταγγελθεῖ ἀπό τόν Μωαμεθανό νομοδιδάσκαλο, πού κατά τήν συγκυρία περνοῦσε ἀπό ἐκεῖ. Ὁ Μιχαήλ ἐξακολούθησε νά κατηγορεῖ τή μωαμεθανική θρησκεία ὡς ψεύτικη, μέ ἀποτέλεσμα νά συλληφθεῖ λίγο ἀργότερα ἀπό τό πλῆθος τῶν Τούρκων πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ γύρω του καί νά ὁδηγηθεῖ στόν δικαστή τῆς πόλεως, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό.
Ἅγιος Θωμᾶς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (21 Μαρτίου)
Ἅγιος Θωμάς ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως στίς 23 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 607 μ.Χ., μετά τόν θάνατο τοῦ Πατριάρχη Κυριακοῦ (595 – 606 μ.Χ.). Ἦταν ἀρχικά διάκονος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί σακελλάριος τοῦ Πατριάρχη Κυριακοῦ.
Ὁ Ἅγιος Θωμᾶς χειροτονήθηκε διάκονος καί προβιβάσθηκε σέ σακελλάριο ἀπό τόν Πατριάρχη Ἰωάννη Δ’ τόν Νηστευτή (585 – 595 μ.Χ.). Διακρίθηκε πολύ νωρίς γιά τήν εὐλάβεια, τή σύνεση, τήν ἀρετή, τή σωφροσύνη, τή θεολογική του κατάρτιση, ἀλλά καί τούς ἀγῶνες του κατά τῶν αἱρέσεων καί τήν στερέωση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὡς Πατριάρχης ἔκτισε τόν πατριαρχικό οἶκο κοντά στήν Ἁγία Σοφία, τό μέγα τρίκλινο, στό κάτω μέρος τοῦ ὁποίου ἔκειτο ἡ πατριαρχική βιβλιοθήκη καί πού ἀπό τό ὄνομά του ἐκλήθη «Θωμαΐτης».
Ὁ Ἅγιος Θωμᾶς, ἀφοῦ ποίμανε τό ποίμνιο καλά καί θεάρεστα καί δίδαξε μέ σωστό τρόπο τούς εὐσεβεῖς βασιλεῖς καί τήν σύγκλητο καί καταδείχθηκε σεβάσμιος σέ ὅλο τό ἱερατικό τάγμα, κοιμήθηκε μετά ἀπό ἀσθένεια τό ἔτος 610 μ.Χ.
Ἀρχαιότερα χειρόγραφα ὁρίζουν τήν μνήμη του στίς 18 καί 22 Φεβρουαρίου καί στίς 19, 20, 22 Μαρτίου. Ὁ Παρισινός Κώδικας 1587 καί ὁ Κώδικας τῆς Πετρουπόλεως 227 κατά τίς 19 καί 20 Μαρτίου ἀναφέρουν καί τήν ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Θωμᾶ.
Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στήν Μεγάλη Ἐκκλησία.
Ἅγιος Βήρυλλος Ἐπίσκοπος Κατάνης (21 Μαρτίου)
Ἅγιος Βήρυλλος ἦταν ἀπό τήν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας. Ὑπῆρξε μαθητής τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου καί χειροτονήθηκε ἀπό αὐτόν Ἐπίσκοπος Κατάνης στή Σικελία. Ποίμανε καλῶς καί θεοφιλῶς τό ποίμνιό του καί τό ὁδήγησε στόν δρόμο τῆς σωτηρίας καί χειραγώγησε πολλούς ἀπό τούς ἄπιστους στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ ἀξιώθηκε νά ἐπιτελεῖ μεγάλα θαύματα. Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι ἀναγκαῖο νά θυμηθοῦμε: Ὑπῆρχε στόν τόπο ἐκεῖνο μία πηγή, πού εἶχε πικρό νερό. Ὁ Ἅγιος ἀφοῦ προσευχήθηκε στόν Θεό, τό μετέβαλε σέ γλυκό. Ὅταν τό εἶδε αὐτό κάποιος Ἕλληνας, φανατικός εἰδωλολάτρης, πίστεψε στόν Χριστό καί μαζί του καί ἄλλοι πολλοί. Καί ἄλλα πολλά θαύματα ἀφοῦ ἐπιτέλεσε καί ἔφθασε σέ βαθύ γῆρας, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἀπόλαυσε τήν αἰώνια ζωή. Τό τίμιο λείψανό του κατατέθηκε μέ τιμές στό νησί, προσφέροντας μέχρι σήμερα θεραπεῖες σέ ὅλους πού προσέρχονται σέ αὐτόν μέ πίστη.
Ἀκολουθία στόν Ἅγιο Βήρυλλο συνέγραψαν ὁ Θεοφάνης καί ὁ Ἰωσήφ ὁ Ὑμνογράφος.
Ἅγιοι Δομνίνος καὶ Φιλήμων οἱ Μάρτυρες (21 Μαρτίου)
ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δομνίνος ἢ Δόμνος καί Φιλήμων, καταγόμενοι πιθανῶς ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, ἀναχώρησαν γιά τήν Ἰταλία, ὅπου κήρυτταν τό Εὐαγγέλιο καί βάπτιζαν Χριστιανούς. Ἐξαιτίας αὐτοῦ, ἐπειδή ἐξόργισαν τούς εἰδωλολάτρες, συνελήφθησαν, δέθηκαν μέ ἁλυσίδες καί παραδόθηκαν στόν ἄρχοντα τῆς χώρας. Ὁ ἄρχοντας, ὅταν οἱ Μάρτυρες παρουσιάσθηκαν μπροστά τους, ἐπιχείρησε ἀρχικά μέσῳ τῆς κολακείας νά τούς μετακινήσει ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὑποσχόμενος σέ αὐτούς τιμές καί δῶρα μεγάλης ἀξίας. Στήν συνέχεια ὅμως, ὅταν τούς εἶδε νά μήν σκέπτονται καθόλου ὅλα αὐτά, μόνο δέ τόν Χριστό νά ἐπικαλοῦνται, ἀφοῦ τούς γύμνωσε καί τούς τέντωσε στήν γῆ ἀπό τέσσερις μεριές, τούς χτύπησε ἀνηλεῶς, γιά νά τούς ἐξαναγκάσει νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Ἐπειδή ὅμως δέν τούς ἔπεισε, τούς ἔκλεισε στήν φυλακή καί τούς ἀποκεφάλισε.
Ἡ μνήμη τους ἀναφέρεται καί στίς 26 Μαρτίου.
Ὅσιος Σεραπίων ὁ Σιδώνιος (21 Μαρτίου)
Ὅσιος Σεραπίων καταγόταν ἀπό τή Σιδώνα καί ἀσκήτεψε στήν Αἴγυπτο τόν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Ἔζησε κυρίως στήν Αἴγυπτο καί ἀπῆλθε στήν ἔρημο, ὅπου ἔζησε μέ αὐστηρή ἄσκηση καί προσευχή. Κάλυπτε τό σῶμα του μόνο μέ μία σινδόνη, γι’ αὐτό καί ἐπονομάζεται Σινδόνιος καί διαρκῶς ἔκλαιε μέ δάκρυα μετανοίας.
Ὅταν κάποτε ἔπεσε θῦμα λῃστῶν, μέ τήν πειθώ πού τόν διέκρινε, κατόρθωσε νά μεταστρέψει τά γεγονότα καί νά κάνει τούς λῃστές δούλους τοῦ Θεοῦ. Κατόρθωσε ἐπίσης, νά ἐπαναφέρει στήν Ὀρθόδοξη πίστη τόν αἱρετικό Μανιχαῖο πρόκριτο Λακεδαιμόνιο, στόν ὁποῖον ὁ Ὅσιος πουλήθηκε ὡς δοῦλος.
Ὁ Ὅσιος Σεραπίων κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
Ὅσιος Σεραφείμ ἐκ Βυρίτσας Ρωσίας (21 Μαρτίου)
Ὅσιος Σεραφείμ, κατά κόσμο Βασίλειος Νικολάεβιτς Μουραβιέφ, γεννήθηκε στίς 31 Μαρτίου 1866 στό χωριό Βαχρομέεβο τῆς ἐπαρχίας Ἀρεφίνσκαγια, τῆς περιφέρειας τῆς πόλεως Γιαροσλάβλ. Τήν 1η Ἀπριλίου 866 βαπτίσθηκε καί ἔλαβε τό ὄνομα Βασίλειος πρός τιμήν τοῦ Ὁσίου Βασιλείου τοῦ Νέου. Οἱ γονεῖς τοῦ Βασιλείου, Νικολάϊ Ἰβάνοβιτς καί Χιονία Ὀλύμπιεβνα Μουραβιέφ, ἦταν θεοσεβούμενοι καί φιλόθεοι ἄνθρωποι. Ἀπό μικρό παιδί ὁ Βασίλειος διδασκόταν μαθήματα ἀρετῆς καί παρουσίαζε τά χαρακτηριστικά μιᾶς Χριστιανικῆς ψυχῆς, τά ὁποία καί ἀποκαλύφθηκαν πλήρως, στά χρόνια τῆς ὡριμότητάς του.
Ὁ φιλάνθρωπος Θεός τοῦ πρόσφερε τήν ἐξυπνάδα, τόν ἀσυνήθιστο ζῆλο καί τήν προθυμία, τήν ὑπομονή καί τήν ἐπιμονή στήν ἐπίτευξη τῶν στόχων του, καθώς καί στήν ἐξαιρετική μνήμη. Σέ πολύ μικρή ἡλικία, σχεδόν μόνος του ἔμαθε τήν γραμματική καί στήν συνέχεια τίς ἀρχές τῆς μαθηματικῆς ἐπιστήμης. Τά πρῶτα του βιβλία ἦταν τό Εὐαγγέλιο καί τό Ψαλτήρι.
Στόν ἔφηβο Βασίλειο ἄρεσε πολύ ἡ μελέτη ἐκκλησιαστικῶν καί θεολογικῶν βιβλίων καί συγκεκριμένα αὐτῶν πού εἶχαν σχέση μέ τόν βίο τῶν Ἁγίων. Οἱ Ἅγιοι, ὅπως ὁ Παῦλος ὁ Θηβαῖος, οἱ μεγάλοι Ἀσκητές Ἀντώνιος, Μακάριος καί Παχώμιος, Μαρία ἡ Αἰγυπτία, καλλιεργοῦσαν ἐντός του ρίγος σεβασμοῦ καί πνευματικῆς χαρᾶς. Ἤδη τότε μπροστά του ἁπλώθηκε ἕνας κόσμος, πού θάμπωσε ὅλα τά γήινα πράγματα. Στά βάθη τῆς ἁγνῆς ἐφηβικῆς ψυχῆς του γεννήθηκε ἡ σκέψη τῆς μοναχικῆς ἀγγελικῆς μορφῆς. Γιά τούς γύρω του αὐτός ὁ σκοπός ἀποτελοῦσε ἀκόμα μυστικό.
Ὅταν ὑπῆρχε ἐλεύθερος χρόνος ἡ οἰκογένεια Μουράβιεφ πήγαινε γιά προσκύνημα σέ ναούς καί μοναστήρια. Μέ μεγάλη χαρά ἐπισκεπτόταν τή Λαύρα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τήν Σκήτη τῆς Γεθσημανῆ, ὅπου ζοῦσε ὁ γνωστός γέροντας Βαρνάβας (Μερκούλωφ). Ὁ γέροντας ὑπῆρξε σοφός δάσκαλος καί χαρισματοῦχος. «Χωρίς τόν Θεό, οὔτε στό κατῶφλι!», ἦταν ἡ ἀγαπημένη παραίνεση τοῦ γέροντος Βαρνάβα, μέ τήν ὁποία δεχόταν τούς ἐπισκέπτες. Αὐτά τά λόγια χαράχθηκαν στήν ψυχή τοῦ νεαροῦ Βασιλείου καί τά ἔκανε νόμο γιά τήν ζωή του.
Τί είναι το Τριώδιο; Που οφείλεται η ονομασία του
Το Σάββατο στον εσπερινό του Τελώνου και Φαρισαίου ο Δεξιός Ιεροψάλτης κατέρχεται από το αναλόγιό του και λαμβάνει το Τριώδιο (λειτουργικό βιβλίο πού περιέχει υμνολογικό υλικό κυρίως του Εσπερινού και του Όρθρου και χρησιμοποιείται μαζί με το Μηναίο και την Παρακλητική στις Ιερές Ακολουθίες της περιόδου από Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι το Μεγάλο Σάββατο) που βρίσκεται κάτω από την εικόνα του Χριστού στο τέμπλο, κάνει τρεις συμβολικές μετάνοιες και πηγαίνει ξανά στο αναλόγιο του.
Το Τριώδιο αποτελεί το κινητό εκείνο τμήμα του εκκλησιαστικού έτους που προπαρασκευάζει για τον άξιο εορτασμό των Παθών και της Αναστάσεως με ανάλογα βιώματα, πνευματική καλλιέργεια και συμμετοχή, με αγώνα μετανοίας, προσευχής και νηστείας.
Περιλαμβάνει δέκα Κυριακές.
Από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι τον Εσπερινό του Μ. Σαββάτου.
Διαιρείται σε δύο τμήματα.
α) Το προ της Νηστείας
(Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω, Τυροφάγου)
και
β) της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μ. Εβδομάδας
δηλαδή έξι εβδομάδες και η Μ. Εβδομάδα (Α’ Κυριακή των Νηστειών – της Ορθοδοξίας, Β’ Κυρ. Νηστειών- Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Γ’ Κυρ. Νηστειών- Σταυροπροσκυνήσεως, Δ’ Κυρ. Νηστειών – Αγ. Ιωάννου της Κλίμακος, Ε’ Κυρ. Νηστειών- Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, Στ’ Κυρ. Νηστειών- Βαΐων και η Μεγάλη Εβδομάδα).
Το Τριώδιο διαμορφώθηκε σε τελική μορφή γύρω στον 15ο αιώνα. Ονομάστηκε Τριώδιο γιατί οι Κανόνες κατά τις καθημερινές ακολουθίες του Όρθρου περιλαμβάνουν τρεις ωδές την η’, θ’ και μια από τις πρώτες ωδές.
Συγκεκριμένα κατά την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής, οι ωδές στιχολογούνται ως εξής:
Δευτέρα : ωδές α΄,η΄,θ΄
Τρίτη : ωδές β΄,η΄,θ΄
Τετάρτη : ωδές γ΄, η΄, θ΄
Πέμπτη : ωδές δ΄, η΄, θ΄
Παρασκευή : ωδές ε΄, η΄, θ΄
το β’, γ’ και δ΄ Σάββατο : ωδές ς΄, ζ΄, η΄, θ΄
πηγές neotita.gr, Τριώδιον Κατανυκτικόν, Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Συμπληρωματικά για την ονομασία του Τριωδίου:
(Απο το βιβλίο ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Ιωάννου Μ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ)
«Ο δημιουργός των άνω και των κάτω,
τρισάγιον μέν ύμνον εκ των αγγέλων,
τριώδιον δέ παρ΄ ανθρώπων δέχου».
Με τους στίχους αυτούς προοιμιάζονται τα συναξάρια της περιόδου του Τριωδίου. Ο ουράνιος και ο επίγειος κόσμος, οι άγγελοι και οι άνθρωποι, συνάπτονται σε κοινή συμφωνία. Οι άγγελοι ψάλλουν στον δημιουργό των, τον «δημιουργό των άνω», τον τρισάγιο ύμνο. Μαζί με αυτούς ενώνονται και οι φωνές των ανθρώπων, που έρχονται και αυτοί να ψάλουν στον δημιουργό των, τον «δημιουργό των κάτω», τριωδίους ύμνους. Από αυτούς τους τριωδίους ύμνους, τα «τριώδια», έλαβε το όνομά της η μεγάλη περίοδος του λειτουργικού έτους, που κινείται μαζί με το Πάσχα και το περιβάλλει σάν προεόρτιος και μεθέορτος περίοδος. Γιατί όλο αυτό το τμήμα του εκκλησιαστικού έτους παλαιότερον εχαρακτηρίζετο μ΄ αυτό το όνομα: «Τριώδιον». Ανάλογα δέ με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του το διέκριναν σε «Τριώδιον κατανυκτικόν», απ΄ αρχής μέχρι του Πάσχα, και «Τριώδιον χαρμόσυνον», από του Πάσχα μέχρι της Κυριακής των αγίων Πάντων, που κατακλείει τον κύκλο των κινητών εορτών. Τριώδιο δέ λέγεται από την αρχαιοπρεπή συνήθεια, που διετηρείτο κατά την περίοδο αυτή, να μή ψάλλωνται καθημερινώς κατά την ακολουθία του όρθρου και οι εννέα ωδές του Ψαλτηρίου, και επομένως και ολόκληροι εννεαώδιοι Κανόνες, αλλά μόνο τρείς ωδές, η η' και η θ' και μία από τις προηγούμενες κατά την σειρά των ημερών. Αυτός ο αρχαίος τρόπος της ψαλμωδίας διετηρήθη εν μέρει μόνον μέχρι σήμερα, και μάλιστα μόνον για τις καθημερινές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Για τις άλλες ημέρες επεκράτησε το νεώτερο έθος, να στιχολογούνται και οι εννέα ωδές ακριβέστερα οι οκτώ, γιατί η δευτέρα παραλείπεται) και να ψάλλωνται εννεαώδιοι (ακριβέστερα οκταώδιοι) Κανόνες. Έτσι το όνομα «Τριώδιον» τελικά διετηρήθη μόνο για το αρχαίο «κατανυκτικόν Τριώδιον», για την πρό του Πάσχα δηλαδή περίοδο. Και πάλι και εδώ όχι κυριολεκτικώς. Όπως δέ χαρακτηριστικά γράφει ο Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος στον πρόλογο των συναξαρίων του Τριωδίου: «Καταχρηστικώς Τριώδιον ονομάζεται· ου γάρ αεί τριώδια έχει. Και γάρ ολοτελείς κανόνας προβάλλεται, αλλ΄ οίμαι από του πλεονάζοντος την επωνυμίαν λαβείν».
Αυτά για την ονομασία του Τριωδίου.
πηγή: orthodox-answers.blogspot.com
