 |
Η Κοίμησις της Υπεραγίας Θεοτόκου
την Κοίμησή σου Παναγία μας
«Κλίμαξ προς Ουρανόν ο τάφος γίνεται»
Απ' όλες τις γιορτές της Παναγίας μας, θαρρώ πως είναι μεγαλύτερη «η ένδοξος» Κοίμηση της. Όλες, βέβαια, οι γιορτές της Παναγίας είναι μεγάλες.
Η μέρα αυτή, για κάθε πιστό, δεν είναι μέρα λύπης και πένθους, είναι μέρα χαράς, μέρα γιορτής. Και όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί τη γιορτάζουν. Γιορτάζουν όμως περισσότερο, όσοι έχουν το όνομα του αγίου που κοιμήθηκε, που πήγε, δηλαδή, κοντά στον Χριστό.
Χαρά μεγάλη στον ουρανό και στη γη. Γιορτάζουν οι άγγελοι ψηλά και οι άνθρωποι Χριστιανοί όλης της γης. Αυτή τη μεγάλη χαρά διαπιστώνει ο υμνωδός, όταν ψάλλει μαζί μας στην Κοίμηση. «Τη ενδόξω κοιμήσει σου ουρανοί επαγάλλονται, και αγγέλων γέγηθε τα στρατεύματα, πάσα η γη δε ευφραίνεται». Και σε άλλο τροπάριο συμπληρώνει: «και δια τούτο χαίρουσι μητέρες και θυγατέρες και νύμφαι Χριστού».
Μνήμη εἰσόδου τῆς ἀχειροτεύκτου μορφῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (16 Αυγούστου)
Σ. Εὐστρατιάδης, γιά τήν περίπτωση αὐτή, γράφει τά ἑξῆς, στό Ἁγιολόγιό του: «Ἡ τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ἀνακομιδή ἐκ τῆς Ἐδέσσης, ἔνθα ἐφυλάττετο μετά τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Αὐγάρου, ἐγένετο ἐπί τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ τφ 944 καί κατετέθη εἰς τόν ἐν Βλαχέρναις ναόν τῆς Θεοτόκου, ἐξ οὐ μετετέθη εἰς τόν ἐν Φορῷ ναόν τῆς Θεοτόκου. Κατά δέ τό 967 Νικηφόρος ὁ Φωκᾶς μετεκόμισεν ἐξ Ἐδέσσης καί τήν κέραμον, ἐφ’ ἧς ἀπετυπώθη ὠσαύτως ἡ εἰκών τοῦ Χριστοῦ, διά τό εἶναι ταύτην πλησίον τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος ἐν Ἐδέσσῃ ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ. Τήν περί τῆς εἰκόνος παράδοσιν διέσωσεν ὁ Ἱστορικός Εὐσέβιος (Ἐκκ. Ἱστ. βιβλ. Α’, κεφ. ιγ’). Ἡ εἰκών ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Κυρίου πρός τόν τοπάρχην Ἐδέσσης Αὔγαρον διά τοῦ ἀποστόλου Ἀνανίου μετ’ ἐπιστολῆς τοῦ Κυρίου πρός τόν Αὔγαρον εἰς ἀπάντησιν προηγουμένης ἐπιστολῆς τοῦ τοπάρχου. (ἴδ. ταύτας ἐν τοίς Μηναῖοις καί ἐν τοῖς Συναξαρισταῖς)».
Ἅγιος Γεράσιμος ο νέος ασκητής, ο εν Κεφαλληνία (16 Αυγούστου)
Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τη παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων. Το βαφτιστικό όνομα του Αγίου Γερασίμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής. Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.
Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του.
Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος. Στο Άγιον Όρος ο Άγιος Γεράσιμος έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγίου Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας. Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον Όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Αγίους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας.
Ἅγιος Διομήδης (16 Αυγούστου)
εννήθηκε στήν Ταρσό τῆς Κιλικίας καί σπούδασε τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Ἡ ἐπιστημονική του γνώση δέν τόν ἔκανε ὑπερήφανο, ἀλλά διατήρησε τήν εὐσέβεια, στήν ὁποία τόν ἀνέθρεψαν οἱ γονεῖς του.
Καί ὅπως ὁ Κύριος, ὁ Ἰατρός τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων, «ἐλάλει αὐτοίς περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί τούς χρείαν ἔχοντας θεραπείας ἰάσατο», μιλοῦσε δηλαδή σ’ αὐτούς γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί γιάτρευε ἐκείνους πού εἶχαν ἀνάγκη θεραπείας, ἔτσι καί ὁ Διομήδης, μιμούμενος τόν Κύριό του καί Θεό του, ἐξασκοῦσε ἀφιλοκερδῶς καί φιλάνθρωπα τό ἰατρικό του ἐπάγγελμα.
Συγχρόνως, ὅμως, μέ τήν θεραπεία τῶν σωμάτων, ὁ Διομήδης κήρυττε μέ θέρμη στούς ἀσθενεῖς καί τή σωτηριώδη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί βοήθησε πολλές ψυχές νά ὁδηγηθοῦν στόν Σωτῆρα Χριστό.
Ὁ θεῖος ζῆλος ἔφερε τόν Διομήδη μέχρι τή Νίκαια τῆς Βιθυνίας ὅπου ἐκεῖ, καί θεράπευε ἀσθενεῖς, καί τήν πίστη δίδασκε καί καλλιεργοῦσε. Ὅταν ὅμως ἄρχισε ὁ διωγμός τοῦ Διοκλητιανοῦ κατά τῶν χριστιανῶν, ἡ θεοκίνητη δραστηριότητα τοῦ Διομήδη καταγγέλθηκε στόν αὐτοκράτορα.
Τότε αὐτός διέταξε νά συλλάβουν τόν Διομήδη. Ἄλλα πρίν συλληφθεῖ, ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά Του καί οἱ ἀπεσταλμένοι στρατιῶτες τόν βρῆκαν νεκρό. Καί ὅμως, ἔτσι νεκρό τόν ἀποκεφάλισαν!
Ἅγιος Ἀπόστολος ὁ Μάρτυρας ὁ Νέος (16 Αυγούστου)
εννήθηκε στόν Ἅγιο Λαυρέντιο τοῦ Πηλίου τό 1667. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Κώστας Σταματίου καί ἡ μητέρα του Μέλω.
Σέ ἡλικία 15 χρονῶν ἔμεινε ὀρφανός καί τό 1682 πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργαζόταν σ’ ἕνα καπηλιό.
Ὁ Ἀπόστολος, ἐπειδή ἦταν καί τουρκομαθῆς, ἀνέλαβε τήν ὑποστήριξη τῶν ἀγρίως φορολογουμένων συμπατριωτῶν του, καί ἐπέδωσε αὐτοπροσώπως ἀναφορά τους στόν ἀρχιευνοῦχο. Κατά τήν ἐπίδοση, ἀνέπτυξε καί προφορικά μέ μεγάλη παρρησία τά δίκαια παράπονα τῶν συμπατριωτῶν του. Αὐτή ἡ παρρησία ἔγινε ἀφορμή γιά νά φυλακιστεί καί, μέ ψεύτικες κατηγορίες, νά καταδικαστεί σέ θάνατο.
Ἔτσι, δέχτηκε τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀποκεφαλισθεῖς στίς 16 Αὐγούστου 1686 στήν Κωνσταντινούπολη, σέ ἡλικία 19 ετῶν.
Ὅσιος Νεῖλος ὁ Ἐρικούσιος (16 Αυγούστου)
εννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί ἦταν γιός τοῦ Ἰωάννου Λασκάρεως, ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδώρου Λασκάρεως, πού βασίλευσε στή Νίκαια τό 1204.
Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ἀπό τόν διωγμό τῶν Λατίνων, κατέφυγε στά παράλια τοῦ Πόντου στή Μονή Ἀκοιμήτων, ὅπου ἡγούμενος ἦταν ὁ Ὅσιος Μάρκελος, ὁ ὁποῖος τόν χειροτόνησε Μοναχό μέ τό ὄνομα Νεῖλος, ἀπό Νικόλαος πού ἦταν τό ἀρχικό του.
Μετά ἀπό χρόνια, τό 1261, ὁ Νεῖλος ἐπανῆλθε στήν Κωνσταντινούπολη, πῆρε χρήματα ἀπό τή μητέρα του καί ἔφυγε στά Ἱεροσόλυμα, ὅπου ἔμεινε ἕξι χρόνια. Κατόπιν ἐπανῆλθε στήν Κωνσταντινούπολη γιά νά ἐξοριστεῖ ἀπό τόν λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαήλ Α’ τόν Παλαιολόγο στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στή Μονή Ἰβήρων ἔμεινε 10 χρόνια. Ἔπειτα, κλήθηκε ἀπό τόν Ἀνδρόνικο Παλαιολόγο καί ἀφοῦ ἔλαβε χρήματα ἀπό τήν ἀδελφή του, ταξίδεψε σέ πολλούς τόπους τῆς Μεσογείου.
Κατέληξε σ’ ἕνα ἐρημονῆσι, τήν Ἐρικοῦσα, ἀπ’ ὅπου πῆρε καί τήν ἐπωνυμία Ἐρικούσιος. Τό νησί αὐτό ἦταν κοντά στήν Κέρκυρα καί ἀσκήτευσε ἐκεῖ 10 χρόνια. Κατόπιν πέρασε στήν Ἤπειρο, ὅπου στή Θεσπρωτία ἔκτισε τή Μονή Ἱερομερίου.
Ἐκεῖ, μετά ἀπό πολλούς ἀσκητικούς ἀγῶνες, ἔφθασε σέ βαθιά γεράματα καί ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἅγιος Σταμάτιος ὁ Μάρτυρας (16 Αυγούστου)
Ἅγιος αὐτός νεομάρτυρας, καταγόταν ἀπό τό χωριό τοῦ Βόλου Ἅγιος Γεώργιος, τῆς ἐπαρχίας Δημητριάδος. Ἦλθε κάποτε σάν πρεσβευτής τῶν συγχωριανῶν του στήν Κωνσταντινούπολη, προκειμένου νά παραπονεθεῖ γιά τίς ἀδικίες κάποιου ἀγᾶ σέ βάρος τῶν συμπατριωτῶν του, κατά τήν εἴσπραξη τῶν φόρων.
Ἐκεῖ ὅμως, ἀντί νά δικαιώσουν τήν παρουσία του, τόν συνέλαβαν καί τόν πίεζαν νά δεχτεῖ τή μουσουλμανική θρησκεία. Ὁ Σταμάτιος, ἀφοῦ ἀπέρριψε ὅλες τίς κολακεῖες, τίς ὑποσχέσεις καί τίς φοβέρες τῶν Τούρκων, ἀποκεφαλίστηκε στίς 16 Αὐγούστου 1680 ἡμέρα Δευτέρα, μπροστά στό παλάτι, στήν Ἁγία Σοφία.
Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου, πού συνέγραψε ὁ μοναχός Ἰάκωβος ὁ Ἁγιορείτης τό 1680, βρίσκεται στόν ὑπ’ ἀριθμ. 805 Κώδικα τῆς Μονῆς Βατοπεδίου, φ. 12α-14.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
