 |
Ἅγιος Εὐθύμιος ὁ Νέος (15 Οκτωβρίου)
εννήθηκε στίς μέρες τοῦ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου Λέοντα Ε’ τοῦ Ἀρμενίου (813 – 820), σέ κάποια κωμόπολη τῆς Γαλατίας, τήν Ὀψῶ, πού ἦταν κοντά στήν Ἄγκυρα (σημερινή πρωτεύουσα τῆς Τουρκίας). Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι καί εὐσεβεῖς, καί ὀνομάζονταν Ἐπιφάνιος καί Ἄννα. Εἶχαν καί δυό κόρες, τήν Μαρία, πού ἦταν πρεσβυτέρα καί τήν Ἐπιφάνια.
Ὅταν ὁ Ἅγιος ἦλθε σέ κατάλληλη ἡλικία, παντρεύτηκε καί ἀπόκτησε μία κόρη τήν Ἀναστασῶ (τήν γυναῖκά του τήν ἔλεγαν Εὐφροσύνη). Ἐπειδή ὅμως ἐπιθυμοῦσε τήν μοναχική πολιτεία, ἀφοῦ τακτοποίησε τίς οἰκογενειακές του ὑποθέσεις, πῆγε σέ μοναστήρι, κοντά στόν Ὅσιο Ἰωαννίκιο, στόν Ὄλυμπο τῆς Βιθυνίας. Ἐκεῖ, μετά ἀπό δοκιμασία, γίνεται μοναχός, τό 842, μέ τό ὄνομα Εὐθύμιος, ἀπό Νικήτας πού ὀνομαζόταν πρῶτα.
Μετά ἀπό ἀρκετά χρόνια ἀσκήσεως στό κοινόβιο αὐτό, ὁ Εὐθύμιος ἀναχώρησε γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Ἀπό ἐκεῖ ἐπέστρεψε στόν Ὄλυμπο καί μετά ἀπό πολλές περιπέτειες καί ταξίδια, ἵδρυσε κοντά στήν Θεσσαλονίκη τή Μονή Περιστερῶν τό 871, ὅπου ἐγκαταστάθηκε καί τήν ἀνέδειξε μέ τήν ἄριστη πνευματική ζωή του, σέ ἄριστο πνευματικό κέντρο.
Ἔτσι λοιπόν, ἀσκητικά καί θεάρεστα ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά τήν 15η Ὀκτωβρίου 894.
Τήν βιογραφία του συνέγραψε ὁ ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Βασίλειος, πού ὑπῆρξε καί μαθητής τοῦ Ἁγίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείῳ Πνεύματι, διηυγασμένος, ἠκολούθησας, Χριστῷ ὁσίως, θεοφόρε παμμάκαρ Εὐθύμιε· καί διαφόροις ἐν τόποις ἐξέλαμψας, καί τῷ χειμάρρῳ τοῦ Ἄθω ἡσύχασας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ ἰσαγγέλῳ πολιτείᾳ σεμνυνόμενος
Τῶν δωρεῶν τοῦ Παρακλήτου κατηξίωσαι
Καί ὡς ἥλιος ἐξέλαμψας ἐν Ὁσίοις.
Μεθ’ ὧν πρέσβευε Χριστῷ τῷ Παντοκράτορι
Ἐκ παντοίων συμφορῶν λυτροῦσθαι πάντοτε
Τούς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Εὐθύμιε.
Μεγαλυνάριον.
Ἄσκησιν ὁσίαν διαδραμών, ὡς λύχνος ἐκλάμπεις, ἐν τῷ Ἄθῳ φωτοφανῶς, Εὐθύμιε Πάτερ καί πανταχοῦ πυρσεύεις, τήν αἴγλην τῶν ἁγίων κατορθωμάτων σου.
Ἅγιος Λουκιανὸς ὁ Ἱερομάρτυρας Πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας (15 Οκτωβρίου)
εννήθηκε στά Σαμόσατα τῆς Συρίας ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, καί μέ ἀνάλογο τρόπο ἀνατράφηκε.
Μετά τόν θάνατο τῶν γονέων του, διαμοίρασε στούς φτωχούς τήν πατρική του περιουσία καί ἀφοσιώθηκε στήν μελέτη τῶν θείων Γραφῶν, διότι στήν σκέψη του ἐπικρατοῦσαν τά λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Πᾶσα γραφή θεόπνευστος καί ὠφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός ἔλεγχον, πρός ἐπανόρθωσιν, πρός παιδείαν τήν ἐν δικαιοσύνῃ». Δηλαδή, ὅλη ἡ Γραφή ἔχει ἐμπνευσθεῖ ἀπό τόν Θεό. Γι’ αὐτό εἶναι ὠφέλιμη γιά νά διδάσκει τήν ἀλήθεια, νά ἐλέγχει τίς πλάνες, νά διορθώνει αὐτούς πού ἁμαρτάνουν καί νά παιδαγωγεῖ στήν ἀρετή.
Κατόρθωσε, λοιπόν, καί ὁ Λουκιανός νά γίνει βαθύς γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στήν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ δίδασκε μέ θάρρος καί ἀκρίβεια τό θεῖο λόγο, ἐνθαρρύνοντας τούς χριστιανούς στό μαρτύριο. Στήν Ἀντιόχεια, μάλιστα, ἵδρυσε σχολή, ὅπου φοίτησαν ἀρκετοί μαθητές, καταρτιζόμενοι στά χριστιανικά δόγματα καί στήν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς.
Ὅταν ὁ Λουκιανός ἔμαθε ὅτι στή Νικομήδεια ὁ Διοκλητιανός καταδίωκε καί θανάτωνε τούς χριστιανούς, ἄφησε τήν Ἀντιόχεια καί πῆγε στή Νικομήδεια γιά νά στηρίξει καί νά ἐνισχύσει τούς Χριστιανούς στό μαρτύριο.
Συνελήφθη, ὅμως, ἀπό τόν Διοκλητιανό καί κλείστηκε στήν φυλακή, ὅπου καί πέθανε ἀπό πείνα.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείῳ Πνεύματι, λελαμπρυσμένος, γνῶσιν ἔνθεον, ἐταμιεύσω, καί τῆς πίστεως τόν λόγον ἐτράνωσας· ὅθεν Μαρτύρων ἀλείπτης γενόμενος, Λουκιανέ ἐν ἀθλήσει ἠρίστευσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἐρμηνεύς τῶν ζωηφόρων ῥημάτων, καί ἱερεύς τῶν τοῦ Θεοῦ μυστηρίων, Λουκιανέ θεόληπτε ἐνήθλησας στερρῶς· ὅθεν τό ἐσώτερον, καταπέτασμα Μάρτυς, χαίρων διελήλυθας, καί Χριστοῦ τῷ προσώπῳ, ἐνεφανίσθης πάντοτε ἡμῖν, τοῖς σέ τιμῶσιν, αὐτόν ἱλεούμενος.
Ἕτερον Κοντάκιοv. Ἦχος β’. Τήν ἐv πρεσβείαις.
Τόv ἐν ἀσκήσει τό πρότεροv λαμπρυνθέντα, καί ἐν ἀθλήσει τό δεύτερον φαιδρυvθέντα, πάντες ὡς φωστήρα σέ φαιδρότατον, Λουκιανέ τοῖς ὕμvοις, ἐνδόξως σέ γεραίρομεν. Πρεσβεύων μή παύση ὑπέρ πάντων ἡμῶv.
Μεγαλυνάριον.
Ἄρτῳ διαθρέψας πνευματικῷ, πιστῶν τάς καρδίας, ὡς τοῦ λόγου διανομεύς, λιμῷ καταισχύνεις, τόν λιχνοβόρον ὄφιν, Λουκιανέ ἀθλήσας, καθάπερ ἄσαρκος.
Οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς, Δαμιανός, Λεόντιος, Ἄνθιμος καὶ Εὐπρέπιος οἱ Ἀνάργυροι καὶ οἱ σὺν αυτῶν 15 Ἀνάργυροι (17 Οκτωβρίου)
ταν μεταξύ τους κατά σάρκα, ἀλλά καί κατά πνεῦμα ἀδέλφια ἀπό τήν Ἀραβία. Εὐσεβεῖς καί οἱ πέντε, ἀπό τόν αὐτό ἐμπνεόμενοι θεῖο ζῆλο καί ἀπό τά αὐτά κινούμενοι φιλάνθρωπα αἰσθήματα, ὄχι μόνο πολλές ἀγαθοεργίες εἶχαν ἐπιτελέσει μέ τήν ἰατρική τους τέχνη, ἀλλά καί πολλούς εἶχαν ἑλκύσει στή χριστιανική πίστη.
Καταγγέλθηκαν γι’ αὐτό καί συνελήφθησαν μαζί μέ ἄλλους δεκαπέντε ακόμα Ἀναργύρους, κατά τόν ἐπί Διοκλητιανού διωγμό στή Λυκία ἀπό τόν ἡγεμόνα ἐν Αἰγαίς Λυσία.
Μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια, ὅλοι ὑπέστησαν τόν διά ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο.
