 |
Σύναξις Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ (13 Ιουλίου)
ά, σὺν τοὶς ἄλλοις, πὼς ἡ Ἐκκλησία ὑμνεῖ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ σ’ αὐτὴ τὴ γιορτή του: «Θρόνω παριστάμενος τῆς τρισηλίου Θεότητας καὶ πλουσίως λαμπόμενος, ταὶς θείαις λαμπρότησι, ταὶς ἐκπεμπομέναις, ἀπαύστως ἐκεῖθεν, τοὺς ἐπὶ γῆς χαρμονικῶς, χοροστατοῦντας καὶ εὐφημούντας σε, παθῶν ἀχλύος λύτρωσαι, καὶ φωτισμῷ καταλάμπρυνον, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, πρεσβευτὰ τῶν ψυχῶν ἠμῶν. Τῶν ἀσωμάτων λειτουργῶν ὡς πρωτεύων, τὸ πρὸ αἰώνων ὁρισθὲν ὄντως μέγα, σὺ Γαβριὴλ πεπίστευσαι μυστήριον, τόκον τὸν ἀπόρρητον, τῆς ἁγίας Παρθένου, Χαῖρε, προσφωνῶν αὕτη, ἡ κεχαριτωμένη. Χρεωστικῶς σε ὅθεν οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ ἀεὶ μακαρίζαμεν».
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖος Ἀρχάγγελος, τῶν νοερῶν στρατιῶν, Τριάδος τὴν ἔλλαμψιν, καθυποδέχῃ λαμπρῶς, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε· ὅθεν ἐκ πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, σῶζε ἀπαρατρώτους, τοὺς πιστῶς σε τιμῶντας, καὶ πόθῳ ἀνευφημοῦντας, τὰ σὰ θαυμάσια.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῶν ἀσωμάτων λειτουργῶν ὡς πρωτεύων τὸ πρὸ αἰώνων ὁρισθὲν ὄντως μέγα, σὺ Γαβριὴλ πεπίστευσαι μυστήριον, τόκον τὸν ἀπόρρητον, τῆς Ἁγίας Παρθένου, χαῖρε προσφωνῶν αὐτῇ, ἡ Κεχαριτωμένη. Χρεωστικῶς σε ὅθεν οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ, ἀεὶ μακαρίζομεν.
Μεγαλυνάριον.
Τὶς ἀπαριθμήσει τὰς πρὸς ἡμᾶς, σοῦ εὐεργεσίας, Ἀρχιστράτηγε Γαβριήλ; σὺ γὰρ καθ’ ἑκάστην, ἐπιφοιτῶν τῷ κόσμῳ, τὰ κρείττω πᾶσι νέμεις· διὸ ὑμνοῦμέν σε.
Ἅγιοι Θεόφιλος, Τρόφιμος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες (21 Ιουλίου)
ζησαν στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284 – 304) καί διακρίθηκαν γιά τό χριστιανικό τους θάρρος, στόν διωγμό κατά τῶν χριστιανῶν. Ἔμειναν πιστοί στήν ὁμολογία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ὑποβλήθηκαν σέ σειρά μαρτυρίων.
Τούς λιθοβόλησαν, ξέσκισαν τίς σάρκες τους μέ σιδερένια ὄργανα καί ἔπειτα, ἔκαψαν τίς πληγές τους μέ ἀναμμένες λαμπάδες. Ἐπειδή ὅμως ἄντεχε ἀκόμα ἡ ζωή τους, καί τό στόμα τους ἐπαναλάμβανε τή χριστιανική ὁμολογία, τούς ἀποκεφάλισαν.
Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης (13 Ιουλίου)
νεψιός τοῦ Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ ὁ Στέφανος, γεννήθηκε στή Δαμασκό τό 725 μ.Χ. Τόν πατέρα του τόν ἔλεγαν Θεόδωρο Μανσούρ καί ἦταν ἀδελφός τοῦ Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ.
Σέ ἡλικία δέκα ἐτῶν, ὁ Στέφανος εἰσήχθη ἀπό τόν θεῖο του στή Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου γιά 15 χρόνια ἐκπαιδεύτηκε πολύ καλά στή μοναχική ζωή. Μετά τό θάνατο τοῦ θείου του, ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο καί ἐντρυφοῦσε ἀκόμα περισσότερο στή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ἀσχολήθηκε καί μέ τήν ποίηση, στήν ὁποία διακρίθηκε καί ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ποιητές τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἅγιος Ὀνησιφόρος (13 Ιουλίου)
ολλοί εἶναι οἱ τρόποι, πού ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μεταχειρίζεται γιά τή σωτηρία μας. Ὁ λόγος τοῦ ψαλμῳδοῦ, «τό ἔλεός σου Κύριε, καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου», ἐπαναλαμβάνεται γιά τόν καθένα μας κάθε στιγμή καί ὤρα. Μᾶς κυνηγᾷ συνεχῶς, γιά νά μᾶς σώσει. «Θέλει ὁ Κύριος πάντας ἀνθρώπους σωθήναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθείν» (Α’ Τιμοθέου β’ 4).
Δηλαδή θέλει καί ἐπιμένει ὁ Κύριος ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦμε.
Θέλει καί δίνει τίς εὐκαιρίες σέ ὅλους μας νά γνωρίσουμε τήν ἀλήθεια καί νά βαδίσουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπό τήν πλάνη τόν δρόμο τῆς ψυχικῆς σωτηρίας.
Τήν ἀγάπη καί τή θέληση αὐτή τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας τήν βλέπουμε, σάν προσέξουμε στή ζωή ὅλων μας.
Ἰδιαίτερα ὅμως μποροῦμε νά τήν παρακολουθήσουμε στή ζωή τῶν ἁγίων της Πίστεώς μας.
Ὁ ἅγιος Ὀνησιφόρος ἔζησε στήν Κύπρο.
Ἡ ζωή κι οἱ ἀγῶνες του πολλά ἔχουν νά μᾶς δώσουν.
Πότε γεννήθηκε καί ἤκμασε ὁ ἅγιος αὐτός δυστυχῶς δέν γνωρίζουμε. Αὐτό πού γνωρίζουμε εἶναι πώς γεννήθηκε στή Βασιλίδα τῶν πόλεων, τήν πρωτεύουσα «τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης» Βυζαντινῆς μας Αὐτοκρατορίας, τήν Κωνσταντινούπολη. Οἱ γονεῖς του ἦσαν ἄνθρωποι πολύ εὐσεβεῖς κι ἐνάρετοι, μά καί πολύ πλούσιοι κι εἶχαν τιμηθεῖ ἀπό τούς τότε ἄρχοντες καί βασιλεῖς μέ πολλές τιμές καί ἀξιώματα. Παρά τήν ξεχωριστή ὅμως τούτη προβολή τους, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔμειναν μέχρι τέλους πιστοί καί ταπεινοί.
Ἅγιοι Ἠλιόφωτοι (Ἐπαφρόδιτος, Ἀμμώνιος, Χουλέλαιος, Εὐσθένιος καὶ Ἠλιόφωτος ὁ ἀρχηγός τους) (13 Ιουλίου)
παφρόδιτος, Ἀμμώνιος, Χουλέλαιος, Εὐσθένιος καὶ Ἠλιόφωτος ὁ ἀρχηγός τους
Πέντε ἀκόμη μάρτυρες τῆς μαρτυρικής Νήσου Κύπρου. Πέντε ἀκαθαίρετοι πύργοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας «πεπελεκισμένοι, ὅπως λέει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, στὴν Ἀποκάλυψη, διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ».
Πέντε φωστῆρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ γνωστοὶ ὅλοι μὲ τ' ὄνομα: Ἅγιοι Ἠλιόφωτοι.
«Ἀθλοφόροι Κυρίου, μακαρία ἡ γῆ ἡ πιανθεῖσα τοὶς αἵμασιν ὑμῶν...».
Σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορικὴ παράδοση καὶ τοῦτοι οἱ Ἅγιοι ἤσαν ἀπὸ τοὺς τριακόσιους Ἀλαμάνους, ποὺ ᾖρθαν στὸ νησί, μετὰ τὴ δεύτερη Σταυροφορία. Ὅταν τὸ πλοῖο τους τσακίστηκε στὰ νερὰ τῆς Πάφου, ἐξ αἰτίας μιᾶς δυνατὴς τρικυμίας, οἱ Ἀλαμάνοι αὐτοὶ Ἅγιοι σκορπίστηκαν στὴν Κύπρο καὶ συνέχισαν τὴν ἀσκητικὴ ζωή τους στὰ μέρη ποὺ διάλεξαν.
Οἱ πέντε αὐτοὶ μακάριοι ἀθλητὲς ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὴ περιπλάνηση, ἀνέβηκαν στὸ βουνὸ Κορώνη, ἕνα βουνὸ κοντὰ στὸ χωριὸ Κάτω Μονή. Ἐκεῖ ἔστησαν τὸ ἀσκητήριό τους σὲ δυὸ σπηλιές, ποὺ βρῆκαν στὴν κορφὴ τοῦ βουνοῦ. Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς πέντε αὐτοὺς ἀσκητές, ὁ Ἠλιόφωτος ἦταν καὶ ἱερέας καὶ πνευματικὸς πατέρας τῶν ἄλλων τεσσάρων. Ἀπὸ αὐτὸν μάλιστα πῆραν κι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ὄνομα Ἠλιόφωτοι.
Ὁ Ἐπαφρόδιτος ἔγινε βοσκός. Στὸ ἔργο αὐτὸ ἀνέλαβαν νὰ τὸν βοηθοῦν κι οἱ ἄλλοι, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ζοῦν καὶ νὰ συντηροῦν ἀκόμη κι ἄλλους. Βοσκοὶ ἀλόγων, ἀλλὰ καὶ τέλειοι βοσκοὶ λογικῶν προβάτων.
Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὰ πρόβατα κι οἱ αἶγες των, πλήθαιναν καθημερινά, σὰν ἄλλοτε τοῦ μεγάλου Πατριάρχου τῶν Ἑβραίων τοῦ Ἰακώβ, κι ἔγιναν ἑκατοντάδες, πρᾶγμα ποὺ διαπιστούται ἀπὸ τὴν ἔκταση τοῦ χώρου, ποὺ κρατοῦσε ἡ μάνδρα τους. Καὶ σήμερα σῴζονται ἀκόμη στὸ χωριὸ Κάτω Μονὴ οἱ «Ἁγιόμανδρες τῶν Ἠλιοφώτων» μὲ τὰ πέτρινα γαλευτήρια, ποὺ ἦταν λαξευμένα ἐπάνω στὸν βράχο καὶ τ’ αὐλάκια ποὺ μετέφεραν τὸ γάλα ἀπὸ τὸ ἕνα γαλευτήρι στὸ ἄλλο κι ὕστερα σμιγόταν ὅλο μαζί. Ἢ ὅλη ἔκταση ὑπολογίζεται γύρω στὰ δώδεκα περίπου στρέμματα.
